شرایط اسف بار کنونی، جز مبارزه به قصد تغییر را طلب نمی کند

پس از خودکشی محمد رهسپار، پناهجوی ایرانی ساکن شهر ورتسبورگ کشور آلمان، شاهد شکل گیری موجی از اعتراض ها از سوی پناهجویان بودیم که همگی شرایط سخت، طاقت فرسا و غیر انسانی حاکم بر زندگی پناهجویان را نشانه می رفت. فارغ از آنکه جامعه و مسئولین، بار دیگر معایب و نقصان های قوانین غیر انسانی و تاثیر آنها بر جسم و روح پناهجویان را به وضوح مشاهده می کردند، خودکشی وی آینده ای نه چندان دور را برای بسیاری از پناهجویان تصویر کرد و آنها را بر آن داشت که برای ایجاد تغییر در وضع موجود، تمام همت خود را به کار بندند. با ادامه اعتراضات در شهر ورتسبورگ ایالت بایرن و مقاومت کم نظیر پناهجویانی که در اعتراض به شرایط پناهندگی، ماندن در خیابان و مبارزه در خیابان را به تحمل شرایط غیر انسانی حاکم بر کمپ ها ترجیح داده بودند، در انتها، پس از گذشت بیش از صد روز تحصن و اعتصاب غذا، امید و انگیزه ها در پناهجویان برای ایجاد تغییر در وضع موجود، آنهم به دست خود رو به فزونی گذاشت.

اکنون، ما پناهجویان کمپ “آب“، ضرورتی جز مبارزه را تا دستیابی به حقوق انسانی خود نمی بینیم. حقوقی که به دور از ملیت، زبان، رنگ، نژاد، مذهب و آیین، ما را در جایگاهی یکسان در برابر بی عدالتی ها قرار داده است و تغییر قوانینی این چنین غیر انسانی را، بر مبارزه ای فرا ملیتی استوار ساخته است. ما پناهجویان افغان، عراقی و ایرانی کمپ “آب” پس از شکستن مرزهای موهوم جغرافیایی و تاریخی موجود، برای تحقق خواسته های به حق خود گرد هم آمده ایم و در این راه، همبسته با دیگر پناهجویانی که همچون ما ضرورت مبارزه را دریافته اند، حرکت خواهیم نمود.

نه فقط برای من، نه فقط برای تو، بلکه برای ما

دیر زمانی است که در کشور آلمان، مبارزاتی بر سر خواسته های عمومی پناهجویان در جریان است. ما پناهجویان کمپ “آب” نیز همدل و در پیوند با مبارزات پیشین و کنونی، با برآیندی از مطالبات عمومی پناهجویان به عرصه مبارزه آمده ایم و در دستیابی و تحقق آنها، مصمم هستیم. و اما خواسته های مشخص مان به قرار زیر است:

1-لغو قانون دیپورت (اخراج قانونی)

به باور ما،انتخاب محل زندگی جزء ابتدایی ترین حقوق هر انسانی می باشد که تنها معیار تعیین کننده در این انتخاب، اختیار و اراده فردی است. بازگزداندن پناهجویان به کشور مبدا، که صرفا بر داد و ستد های سیاسی/اقتصادی دولت ها استوار گشه است نقض چنین حق جهانشمولی می باشد و توقف روند جاری و غیر انسانی بازگشت به کشور مبدا توسط دولت آلمان، مطالبه ی پناهجویان ساکن این کمپ است.

2- برداشته شدن محدوده چهل کیلومتری

در حالی قانون محدوده چهل کیلومتری بر زندگی پناهجویان اعمال می شود که ما پناهجویان کمپ “آب“، در کشوری ساکن هستیم که طبق پذیرش توافقنامه “شنگن” توسط کشور آلمان، وی مرز را میان خود و بسیاری از کشور های عضو اتحادیه اروپا به رسمیت نمی شناسد. منزوی نمودن سیستماتیک پناهجویان در شعاعی چهل کیلومتری، امری غیر انسانی است و ما خواستار برداشته شدن هر قانونی هستیم که متضمن چنین انزوایی است تا پناهجویان قادر به تردد در سرتاسر کشور آلمان باشند.

3-برچیده شدن کمپ های پناهجویی

کمپ های پناهجویی به مانند دیوار های محافظ، پناهجویان را به دور از فضای جامعه و گاها حتی محیط شهری نگاه می دارد. شرایط غیر قابل تحمل کمپ های پناهجویی، که بعضا همچون زندان ها و یا پادگان های نظامی توسط نیروی انسانی و یا سیم های خاردار حفاظت می شوند و اتاق های کوچک برای چهار و یا پنج نفر، محیط کمپ را به فضایی نه برای زندگی که صرفا برای زنده ماندن بدل کرده است. ما خواستار بسته شدن تمام کمپ هایی هستیم که پناهجویان در آن از هیچ فضای خصوصی برخوردار نیستند.

4-پروسه بررسی پرونده های پناهجویی

هر کدام از ما، از یک تا دو سال است که درخواست پناهجویی خود را به مسئولین این امر در کشور آلمان ارائه کرده ایم اما تا کنون، برای بسیاری از ما هیچ جوابی از سوی مقامات مسئول نیامده است. ما خواهان بررسی پرونده هایمان در کوتاه ترین زمان هستیم و این شرایط بلاتکلیفی و نگهداشتن در حالت انتظار را ،شکنجه سفید و روانی می دانیم. در بسیاری از کشور های اروپایی، سقف زمانی برای رسیدگی به پرونده پناهجویان وجود دارد و ما خواستار تصویب سقف زمانی کوتاه مدت، برای چنین پروسه ای هستیم.

5-پاکت غذایی

به باور ما، این حق هر انسانی است که انتخاب کند، در وعده های غذایی اش چه نوع غذایی را با چه کیفیتی میل نماید. محدود کردن پناهجویان به دریافت بسته های غذایی، در تقابل با ساده ترین حقوق هر انسانی است. بی شک برداشته شدن پاکت های غذایی و واگذاری تهیه و انتخاب نوع غذا به خود پناهجویان، از مطالبات جدی ما می باشد.

6-اجازه کار بدون قید و شرط

به یاری کلان رسانه ها باور عمومی بر این منطق استوار است که پناهجو یک مصرف کننده صرف است و بدون انجام کاری مفید، صرفا روز ها را سپری می کند .براستی که چنین نیست. ما خواهان دریافت اجازه کار بدون قید و شرط هستیم زیرا معتقدیم که حق کار و تلاش به قصد گذران زندگی، حق هر انسانی است و همه ما از توانایی هایی برای فراهم آوردن ملزومات زندگی خود، از طریق کاری مفید، عادلانه و درآمدزا برخورداریم.

7-برخورداری از امکانات فراگیری زبان آلمانی

در راستای فرآیند منزوی سازی پناهجویان، امکانی رسمی و قانونی برای پناهجویان ایالت بایرن مبنی بر فراگیری زبان آلمانی وجود ندارد. حال آنکه چگونه می توان در کشوری زندگی کرد اما امکانی برای یادگیری زبان رسمی اش نداشت.ما معتقدیم که فراگیری زبان المانی، البته با توجه به انتخاب و اختیار هر پناهجو، حق مسلم اوست و امکاناتی برابر برای یادگیری زبان آلمانی، می بایست به طور رسمی به تصویب برسد.

8-انتخاب محل زندگی

انتخاب محل زندگی در آلمان، توسط یک پناهجو امری غیر ممکن است. تقسیم پناهجویان در کشور آلمان وابسته به انتخاب مسئولین می باشد و پناهجو، حتی اگر خانواده درجه یک همچون پدر و یا مادرش، در ایالتی دیگر زندگی کنند، او قادر نیست که نزد آنان برای زندگی برود. ما پناهجویان کمپ “آب” خواهان برخورداری از حق انتخاب محل زندگی مان در آلمان هستیم.

ما، جمعی از پناهجویان کمپ “آب” برای تحقق مطالبات مذکور گرد هم آمده ایم و در همبستگی با پناهجویان شهر ورتسبورگ و بامبرگ، که هم اکنون در خیابان می باشند، در اولین قدم در تاریخ 2 جولای 2012 از گرفتن بسته های غذایی خود خودداری کرده ایم و پس از احداث چادری خود ساخته در حیاط کمپ، شب گذشته را به بیرون از اتاق هایمان گذراندیم و امروز، مورخ 3 جولای 2012، چادری دیگر در تنها میدان محل سکونت خود، در برابر شهرداری احداث کرده و تا زمان تحقق بند بند مطالبات خود، دیگر به اتاق هایمان بر نخواهیم گشت.

ما، جمعی از پناهحویان افغان،  عراقی و ایرانی ساکن کمپ “آب“، ابتدا از همه پناهجویان، فارغ از هر ملیت و زبان و فرهنگی، دعوت می کنیم که در این اعتراض هماهنگ، ما را تنها نگذارند و در ادامه، از همه فعالین حوزه پناهجویان، در هر جای آلمان و یا اروپا، درخواست همیاری و مساعدت داریم تا بتوانیم با شکل دهی موجی فراملی متشکل از پناهجویان و فعالین، قوانین غیر انسانی را در هم شکنیم و مطالبات به حق پناهجویان را محقق سازیم. بی شک واقفیم که برای تحقق این مطالبات، راه درازی در پیش داریم اما مسیری اینچنین طولانی، هیچ دلیلی برای انفعال اکنون نیست، بلکه تنها ضرورت عمل را بر گردن یکایک ما می گذارد.

(بیانیه یکم پناهجویان کمپ “آب” )